Eerste week

Heey!

Hoewel ik het eerst eigenlijk niet van plan was, is het toch wel makkelijk om mijn waarbenjij.nu weer eens een update te geven; scheelt mij weer een hoop losse mailtjes sturen ;-)
Intussen zit de eerste week co-schap er ook al weer op, dus genoeg te vertellen. Maar voor het gemak begin ik maar even vooraan.
Afgelopen zaterdag heb ik toch wel met een beetje pijn in mijn hart, het op dat moment tropische Nederland verlaten, om 6 weken in Ayr (zuid Schotland) mijn coschap psychiatrie te gaan doen. Goed voorbereid en dus dik ingepakt ben ik naar Schiphol vertrokken, om daar door paps en mams te worden uitgezwaaid.
De vlucht was praktisch alleen stijgen en dalen; je bent er zo voor degenen die nog twijfelen om langs te komen ;-) Gelijk daarna een goede kennismaking met Schotland; de oftewel een goede hoosbui. Gelukkig ook een goede kennismaking met de Schotten, die echt allemaal super aardig en heel behulpzaam!
Redelijk soepel zijn we aangekomen bij het Ailsa Hospital in Ayr, waar Tanja en ik allebei een kamer hebben in een soort van personeelsflat. Er zijn ook nog 2 studenten uit Dundee, maar erg veel zien we die niet. En ohja, we hebben ook erg gezellige buren; de chronisch verslaafden ;-)
Zondag hebben Ayr een beetje verkend. Ayr is eigenlijk een heel gewoon Schots (durf hier geen Engels te zeggen) provinciestadje. Ik zal wel wat foto’s op facebook zetten; foto’s zeggen immers meer dan woorden..(en het is gewoon lekker makkelijk)
Uiteraard zijn we hier om ons coschap psychiatrie te lopen, dus dat is eigenlijk ook onze voornaamste bezigheid geweest afgelopen week. En hele andere ervaring dan Oeganda ;-)
Tanja en ik zijn allebei geplaatst bij de old age psychiatry. De grootste patienten groep zijn de demente patienten. Inmiddels ben ik op een paar gesloten afdeling geweest en dat was best indrukwekkend om te zien; het enige wat patienten op die afdelingen nog doen is apatisch in hun stoel zitten, of rondlopen en constant in herhaling vallen met wat ze zeggen. Kortom; indrukwekkend, maar er is niet veel te beleven qua heftige psychiatrie. Gelukkig snapt de assistent ook wel dat het niet heel leerzaam is om een psychiatrisch onderzoek te doen, bij patienten waar niks meer uit komt, dus er zijn ook volop mogelijkheden om bij andere takken van de psychiatrie mee te lopen. Vanochtend ben ik naar een Huntington clinic geweest, maandag staat de IPCU op het programma (soort IC van de psychiatrie, daar zitten dus de zware gevallen achter 3 gesloten deuren) en dinsdag ochtend ga ik mee kijken bij de electro convulsief therapieën. Dit passen ze hier nog relatief vaak toe en zijn er van overtuigd dat dit goed werkt...ik ben benieuwd...in mijn beleveing is het nog iets wat vroeger voor alles in de psychiatrie werd gebruikt en liggen patienten helemaal te shaken tijdens zo’n behandeling...Maar dat is hier vast niet meer de praktijk ;-)
We hebben nog een hele lijst van telefoonnummers gekregen van alle richtingen van de psychiatrie, dus daar ga ik zeker gebruik van maken. Je moet hier wel veel zelf regelen, maar dan is er ook veel mogelijk!
Verder heb ik eigenlijk niet zoveel te vertellen. Een coschap lopen in Ayr is (logisch) totaal niet te vergelijken met een coschap in Oeganda. Waar we in Oeganda praktisch elke avond met de hele groep uit eten gingen, is hier ’s avonds niet zo veel te beleven en worden de avonden vooral gevuld met koken, eten, lezen, internet en wat studeren. Ik heb ook nog een leuk rondje ontdekt om hard te lopen, dus ik kan hier iig goede heuveltrainingen doen! De weekenden worden wel goed gebruikt om de omgeving te verkennen! Morgen staat Glasgow op het programma en zondag Clezean Castle. Ik heb er veel zin in en ergens volgende week zal wel een update volgen!

Liefs, Karen